Euskararen politikak nola
asentatu eta txertatu diren gure artean ikustea aski da diktadura eta
demokraziaren arteko diferentziak nabarmentzeko. Baina esan beharko dut
euskaltzale asko eta asko petral eta zakur portatu dela gai honetan gure
instituzionalizatze prozesuko urte guztietan zehar. Eskerrak jende asko
erradikala izan den, demokratiko erradikala. Eskerrak bi hizkuntzen, edo
hiruren, aitorpen eta bizikidetzan oinarritutako mezua sendotzen ahalegindu
diren.
Urte guzti horietan ezin uka
zalantza, balantza eta estropezu ideologiko ugariren artean bizi izan garela
gaurdainoxe, aginterik gabeko herri bat bagina bezala, lidergo politiko
zirriborrotsupean galduak. Zenbait unetan bazirudien, eta badirudi, euskarari
mesede baino kalte gehiago egiten dion euskaltzaletasun populista erradikal
horrek lausotzen dituela beharreko genituzkeen erreferente zibiko eta
herritarrak.
Erreferente horietako bat izan
da, nabarmena eta sendoa, azken hilabeteotan Hizkuntza Politikako
Sailburuordetza utzi duen Patxi Baztarrika, gehienetan, adiskidea. Euskal
gizarte demokratikoak bazuen nor bat erakunde politikoetan eta bazekien euskara
kontutan erakundeak hor zeudela desarrazoiaren aurrean makurtu gabe aritzeko.
Betiko, hitzaren zentzu zuzenean, eta berezko euskararen sailburuordea
zirudien. Gobernu berrian aldatu egin dute.
Ez dago aldaketak esplikatzeko
derrigorrik, aski da arduradun nagusiaren konfiantza argudioa. Baina Kultura
Sailburuak arrazoi bat eman du. Oraindaino beti gipuzkoarrek izan dugula ardura
hori, ataundarrek esatea falta zitzaion, eta bizkaitar bat jarri duela. Aski
nuke ondo egin duela esateko egun hedatzen ari zaigun bizkaitarkeriarekiko
jarrera kritiko eta akademikoago bat indartzeko balitz. Ikuskizun.