Literatura den orok gerra eta
maitasuna izaten omen ditu gai, hori ez dena ez omen da literatura. Eta
literaturak, maitasunak eta gerrateek bezalaxe, jarraitu egiten du. Ez dakit
nik noiz lotu nintzen literaturarekin baina ziur nago lotura horretan euskarak
pisu erabakigarria izan zuela, eskerrak horri. Geroztik bizi izan dut hainbeste
gerrate eta hainbeste maitasun, historia etengabea da, historia luze guztiak
bezala, nekea, astuna, ederra, mingarria. Euskararen egunean ateratzen zaidan
burutazio bat da hau, zehazteko nagiz esaten dudana. Desafektuen,
desatxikimenduen, kariño faltaren eta sentiberatasun gabezia basatiaren giroak
ia osorik laprastu eta itotzen nauenetan ere, beti dago literatura, beti dago
jakin mina, bizi poza, hitzen ederra, jendeen zintzoa berpizten didan zer hori;
eta euskarari, nahiz eta sobrante, ez eta gutxiagorik, ez dabilen, ez zaio
horrelakorik falta.
Saizarbitoriak eman dio, berriro,
bere lan berria, Lili eta biok, euskarari eta adiskidetu nau beste puska
baterako euskararekin, aski motibo nazioarteko eguna ospatzeko. Izan ere, egon,
bai baitaude kontatzeko moduak, non maitasunak korritzen duen gerra artean, non
gerrateekiko begirada gizakoia posible egiten den, non memoria estatistika soil
edo espediente hutsa ez beste zerbait den, non iragana ere aukera bat den, eta
maitasuna lege.
Ez dakit gazteen lagungarri gertatuko den, hala behar duenik ere, ez eta
gustagarri izatea lortuko duen, baina belaunaldi galduko jende askok eragin
duen kalte konpondu gaitz horri ekin eta aurre egiteko hazi garbia jarri du,
zilegitasuna berreskuratzeko maitasunezko saio bat da, belaunaldi guztiz
gezurtia ez ginela esateko. argudio bat.
No hay comentarios:
Publicar un comentario