Jende guztiak denbora luzez, gau eta egun, goiz eta
arratsalde, gai berdina ateratzen badu hizketara, bizitzaz jabetu ohi den
aspergarrikeriaz gain, nolabaiteko kezka dagoen seinale. Pozerako edo
goibeltasunerako kezka, baina kezka. Egoera horietan zenbait jende itxaropenez
gainezka bizi ohi da eta beste zenbait, aldiz, etsipenez gainezka. Guztiek
batera, eta harmonia onean, egin behar dutela erabakitzen ez badute, alperrik
izango dira esperantzak eta etsipenak. Baina bada beste kontu bat kezka hitza
baino beste zerbait zehatzagoa merezi duena eta ateratzen ez zaidana: jende
guztiak denbora guztian gai berdina ateratzea hizketara eta iritzi ezberdinik
ez egotea, iritzia guzti guztiena berdina izatea. Ez daukat hitzik azken honi
izena jartzeko baina, bururatu, beldurra bururatzen zait. Egoera horrek ematen
duen beldurra eta egoera hori eragin duen beldurra, biak beldur. Libertaderik
eza azken finean.
Ari gara ba egunotan
matraka ederrarekin, Catalunya beste gairik gabe. Larria da gaia eta
anormala litzateke harekiko kezkarik ez izatea geure artean. Baina kezka oso
hedatua, edo hedatuegia, denean arazoaren interpretazio okerrak ugaritu ohi
dira, auzia show eta ezinegonak espektakulu bihurtuz. Denetarik egongo da gure
artean, alde, kontra eta ahal den erakoa. Baina nerekiko nago gehiengoak ez
diola enbidiarik hango zaparrada gorabeheratsuari eta aho txikiz eskertzen
diola Urkullu lehendakariari zuhurtzia politikoa.
Dena den ohar txiki bat egingo nuke. Gure arteko erdaldunen
artean denetarik somatzen da, kontrakoak bezala aldekoak, baina euskaldunen
artekoak, monolitikoagoa dirudi, iritzi bakarrekoagoa, komunikabideak eta sare
sozialak besterik hartzen ez badugu kontutan. Zergatik ote?
No hay comentarios:
Publicar un comentario