Ebakia haiek eta kortatua
nik, haserretzen hasi zaizkit lagunak. Utzi beharko dudala noizbait bazterrera
kaskailukeria eta jatortasunaren nagusigoa, ironiaz arren, aldarrikatze hori.
Onartzeko behingoz “ebakia”. Egiteko men. Arrazoi duten arren zaila zait
hizkera egokiari uko egitea. Arau trantsizional (iragankor) bati ekin beharko
diot. Ebakia eskatzen dutenean “nik honek, edo hauek, bezala” esanaz eskatuko
dut. Eta, noski, jolas egin, jolasean ibili eta jokatu esaten jarraituko dut,
inoiz ez jolastu, gehiengoak nabarmen makurraraziko nauen arte.
Kafetara iritsita, tertulia
gozora, giroan nabarmena zen zenbait auzi edo bizitzeko zailtasuni konponbide
emateko lege aldaketen beharraren aldekotasuna, konstituzioarena barne. Hemengo
katolikotasunak laxatu zirenetik, sineskeria, dotrina eta obedientzia itsua
besterik ez zena, praktikotasunaren izeneko komenientziazko arau eta lege aldatze
eta egokitzearen aldarri onberakeriazkoa bezain arrazoizkoa jarri zen modan. Bezperako hauteskunde
kanpainako eztabaidaz hasi ginen. Lotsagarria zen, ebakia eskatu eta
konstituzioaren aldatze zale zenaren esanera, hautagai guztiek euskarazko
ergatiboa hain barregarri erabiltzea. Denok gaizki erabiltzea ebitatzeko, araua
aldatzea, konstituzioa bezala, genukeela hoberena esan nion. Kenduz gero inork
ez zuela gaizki erabiliko. Barre egin eta jarraitu egin genuen.
Sare sozialetan esaten egin
dut aproba, emaitza oso kaxkarrekin. Haserretu eta mindu egin zait jendea,
ergatiboa aldatu eta konstituzioa bere horretan zaintzeko sutsu bat izango
banintz bezala. Irainduak sentitu dira, eta ez luke hala behar. Gauzen
aldaketaren errazaz eta zailaz erreparatzeko ariketa txiki bat besterik ez da.
Eta ez da erraza.
No hay comentarios:
Publicar un comentario