Xabier
Leteren poemen antologia bat osatu du Koldo Izagirrek. Sentimendu gazigozoak
eragin dizkio Gorrotxategi nire kolegari. Zalantza otu zaio horrelako antologia
anbizio handiko bat ote zen lekurik egokiena Letek plagiatutakoez hitz egiteko,
ez ote zezakeen gauza bera esan egunkari edo aldizkari bateko artikulu batean.
Antologoak oiartzuarraren izena suntsitzeko saioaren antza hartu dio. Tonua ez
zaio gustatu, bai poema aukeraketa, eta arrazoi gordeez egin du galde.
Badira urte
batzuek Leteren plagioarena euskararenean nolabaiteko nor bat zuen berrogeitaka
batzurena iritsi zela. Beste hainbeste dira arazoak isiltasunean iraun digula.
Deihadarkakoa zen galdera: Izagirrek zergatik ez zuen sartu Lete XX. Mendeko
Poesia Kaieretako berrogei poeten artean? Antzeman ziolako? Badirudi benetako
arrazoia, lehenbiziko batean, eta geroxeago ere, Letek berak nahi izan ez
zuelako izan zela, eta auzia konponbidean jartzen hasi zenean hil zitzaigula
abeslari oiartzuarra. Prologoa izan zitekeen aurreiritzi oztopozkorik gabe bete
du Izagirrek hutsik utzita zeukan lekua. Beste inork, nahiago izan omen du antologia
osatu eta, agerian jarri ordez, argitara gabe eta lana kobratu gabe utzi.
Zuzentasunaren aukera norberea da, ondoriozko ardurena, aldiz, gainerakoona.
Guztioi jo
digu gure maitasunean halakoren plagioak, guztiok miserabletu gaitu merezi
genuena baino gehiago. Sufritu dugunok ez omen dugu galtzeko lotsarik behar.
Baina arrazoi gordeez galdezka hasita, lotsaz hitz egin beharra baldin
badago... galdetu behar genuke zer ondradutasun klasek behartu gintuen, zuriek
eta gorriek, kontrakoek eta besteek, salbuespenik gabe, isilik egon, eta ez
ikusiarena eta ez irakurriarena egitera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario