Gazteleraz ari ziren elkarren
artean bi emakumeak, hirurogeita hamarna urte edo. Tabernako mutila ere,
nirekin euskaraz ozen, gazteleraz ari zitzaien. Guztiek nahasten zituzten
euskaraz hitz bakanak. Gizonezko bat sartu, emakumeen ezaguna, eta argi agurtu
zituen, sinpatia ahalegin berezia eginez esan nahi dut. – Egunon! Esan zuen.
Ordu bata zela, bazkalondoa,
eta ez zela egunona agur modurik egokiena esanaz bezala, maitekiro baina,
erantzun zion emakumeetako batek. Tabernako mutilak hartu zuen parte orduan,
poliki, etenak eginaz, ulertzen ez dutenei hitz egiten zaien eran, altu: Egunon
esateko, berandu da, berandu, esan zuen. Gizonezko gizajoak jarraitu egiten
zion berandu hitza burumakur errepikatuz, be-ran-du. Mutilak erakustaldiari
jarraitu zion, arratsaldeon esateko goiz da (go-iz, gizajoaren oihartzunak)
beraz, eguerdion, eguerdion! E-guer-di-on! errepikatu zuen gizonak. Vamos a
empezar a venir a las tardes con un bloc y tomamos nota, esan zuen emakumeak. Mutilak
emakume euskaldunei gazteleraz hitz egiten jarraitu zien eta, bere borondaterik
onenarekin, egunon esan zuen erdaldunari dena euskaraz hitz egiten.
Ez da ezohikoa pasadizoa,
baina ikasteko baino erakusteko jaio garela dirudienez, eta euskaldun bakoitza
hizkuntzalari bat omen garenez ameto eman beharko dugu. Aurretik esan beharko,
hala ere, eguerdion hitzak ia tradiziorik ez duela izan euskaran Jose Ramon
Belokik Herri Irratiko informatibo gogoangarri haietan guztiz etxeko egin zigun
arte. Ez da meritu nahiko euskaraz hitz egin nahiko lukeen erdalduna gupida
gabe eta publikoki zigortzeko.
No hay comentarios:
Publicar un comentario