Txirrita
bertsolariaren kalea jarri zioten kaleari izena eta errotulua, bi hizkuntzetan,
calle del bertsolari Txirrita, alegia. Ez nago ziur intentzioa Txirrita gure
aipamenetan gordetzea ala, bertakoen ahotan ezin bazen, euskara pareta
bazterrean nabarmen iltzatua uztea zen. Baina, aldaketak aldaketa, Txirrita
kalea, calle Txirrita ere bai nahi izanez gero, “calle bertsolari” oso ohiko
erabilera izatera iritsi da, ez euskara eta ez Txirrita gogoan gelditu
direlarik.
Hala
ere kale izenak hizkuntza bietan jartzea ondo iruditzen zait eta bai eta
hizkuntza bakarrean ere, bakar hori beste hizkuntzatik ere ulertzen bada
behintzat. Ulertzeko; calle de la música bi hizkuntzetan baino musika kalea
hizkuntza bakarrean jarriko nukeela, edo Mariano kalea Marianoren kalea baino
egokiagotzat joko nukeela kalerik edo plazarik mereziko lukeen Marianorik
balego. Ez azkenaldian Donostiako agintariek egin duten proposamen negargarri
hori bezala!
Halako
proposamena halako erantzuna,
oposiziotik Euskaltzaindiari galdetzea proposatu da. Harriak negar.
Akademia bati, zalantzak konpontzeko egonik ere, aginte arduratsu batetik ez
zaio galdera tentelik egin behar, arinkeriekin enbarazurik eragin behar, kontua
modu zelebrean amaitu baitaiteke. Begira Idiazabalerako erabakia: Echegárate ezagutu genuena,
Etxegarate izatera kostata bihurtu genuena. Ia denak esaten eta idazten ikasita
geneukanean, Etzegarate omen zuzena, erraza eta debaldekoa gertatuko balitz
bezala aldaketa. Zuzentasun filologiko nolabaiteko hori zentzuz eta tentuz
erabiltzen ez bada erotu egingo gaituzte, euskara eta gu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario