Badu adur
gaiztoren bat Donostiak, munduko hiririk euskaldunena izanik, historia osoko
euskaltzaleena ere esango nuke, unibertsoko ziudaderik antieuskaldunena bezala
ikusia izan izateko. Baserritarkeria zital bat, euskarak baserritartasuna eta
baserritarkeria bereizten ditu argi, beste arrazoirik ez dagoela esango nuke. Euskal
prailekondo dominanteek donostiarron kaskarintasunaz eta txolinkeriaz ozenki
hitz egiteko inperatibo moral eta intelektualaren garaiak bizi ditugu.
Mikel Laboa
donostiarra zen. Donostian du egoitza Laboa katedrak, Donostian du izena Mikel
Laboa zubiak, Donostiak egin nahi izan zion aitormena, Etxenike, Chillida,
Arzak, Orfeoia, Reala eta Koruko Ama eta indarkeriaren biktimei bezala,
hiriaren urrezko dominarekin. Donostiak borratu ditu Antiguako paretetatik
Laboaren irudia eta kanta hitzen horma-irudia. Barkamena eskatu behar izan du
alkateak, ez lehengoak oraingoak, Laboaren oroimenari Donostiako ziudadeak,
nola ez!, egindako irain horregatik. Garbitasuneko peoi baten arretakeria izan
omen da, bere lanean saiatuegi aritu denarena.
Gisakorik
ez errepikatzeko eskuliburu bat edo eman beharko liekete peoiei, ohiko
errudunei, ezabatu ezin ditzaketenen ohorezko irudiekin, haien aurrean alper
nagian pasa daitezen. Hain euskararen etsai ez diren hirietan, Bilbon,
Gasteizen, Baionan, Iruñan... balioko luke eskuliburu horrek? Badaki inork
Laboak, Laboa nazionalak, hiri aitorpenik duen? Donostiako iraina posible ote
zitekeen horietan? Izenaren plaka
herdoilak jotzeko bederen kale edo leku zoko ziztrinen batek Laboaren izenik
ote duen? Txoriak txori...
No hay comentarios:
Publicar un comentario