Aldia amaitu
eta euskararen bizitza errealak jarraituko omen. Gauza askotarako parada eman
digu. Ez dut txaparik jantzi, ez dut jantziko. Ez naiz kilikolo eta ezinean
dabilenari bere egiak, esan nahi badizkit behintzat, entzuteari uko egingo
diona euskara hutsean aritzeagatik. Dakizkidan guztiak, ia bat ere ez, jarriko
ditut esaten eta ulertzen ahalegina egiteko. Nigatik, libre da jendea nahi duen
hizkuntzan hitz egiteko. Pertsonekiko eta ideiekiko errespetuz eta begirunez
egitea beste baldintzarik ez dut jartzen. Hala ere, eta zergatik ote?, nabilen
eguneroko jendeak, ez derrigor militanteak, euskaraz zuzendu ohi dit,
gehienbat, lehen hitza eta jarraiko esaldi erdia ere. Jende atsegina da,
borondate txarrik gabea, keinua aintzat hartzen ez dioguna.
Disparateen
antologia baterako ere eman dute atxikipenek. Euskararen alde dago jendea,
euskararen erabileraren alde. Baina zer pentsakera duen askok! Lotsa adina
beldur ematen dutela esango nuke. Izan da kanpainan guztiak alde egotea
molestatu duela dirudienik. Izan da bere nobeletan, gaztelerakoetan, zer
arraiogatik sartuko dituen euskarazko esaldiak galdetu duenik, gauza jakina
duelako berak nekazariek euren artean euskaraz hitz egiten dutela. Ez da falta
euskara ikasteko “los libros en euskera
eran aburridos, pero me los tragaba para aprender” esan duenik, orain berak
idatzitakoak jainkoarren onak balira bezala.
Hamaikaldi
zorionekoak, asteartean izango du hamabigarrena. Zein edo zer galdera egin
behar dizkiogu geure buruari egin dena probetxurako izan den ala ez jakiteko?
Zein neurritan merezi izan duen baloratzeko, aurrez erantzuna emandako
galderekin ez jarraitzeko, ondradutasunezko euskal hitzak elikatzeko.
No hay comentarios:
Publicar un comentario